Waar blijft de Ziel in de anderhalvemetersamenleving?
Er is iets vreemds aan de hand in onze samenleving. Het RIVM en de overheid proberen op bewonderenswaardig wijze een levensbedreigende ziekte in toom te houden. En met succes. De intelligente lockdown die half maart werd afgekondigd heeft zijn werk gedaan. Het aantal IC-patiënten dat is besmet met Covid 19 is tot onder de honderd gedaald. Langzaam herneemt het leven zijn gewone gang. Tenminste: op anderhalve meter afstand dan. Dat is de ene kant van het verhaal. Deze kant gaat over de kwantiteit van leven. Over zo min mogelijk slachtoffers maken en ons mensen zo oud mogelijk laten worden. ‘Mooi!’, zou je denken, maar er zit ook een andere kant aan het verhaal. Hoe staat het met de kwaliteit van leven? Mag daar ook over gesproken worden? Komt dat ook ergens tot uiting in de kille cijfers die dagelijks over ons worden uitgestort? Huidhonger Nauwelijks. Het meest schrijnende voorbeeld is wel de hermetische afsluiting van de verpleeghuizen, in april en mei. Een man met alzheimer, ruim vijftig jaar getrouwd, kreeg dagelijks bezoek van zijn vrouw. Dat bezoek hield abrupt op. Zijn vrouw mocht het huis niet meer in. De man begreep er niets van. De vrouw bleef diep ongelukkig buiten staan. De man vol onbegrip en verdrietig achterlatend. Dat bezoek zou het coronavirus binnen de muren van het verpleeghuis kunnen brengen, met desastreuze gevolgen – zoals ook is gebleken. Zo verging het ook ouderen en jongeren in gezinsvervangende tehuizen of woonvoorzieningen voor verstandelijk beperkten. Of alleenstaande ouderen die geen bezoek mochten of durfden ontvangen. Het ging opeens over huidhonger omdat je elkaar niet mocht aanraken, troosten, knuffelen. Liefde delen – fysiek. Je bent niet je brein Hier komt de ziel in beeld. De ziel is een immense krachtbron van verlangen, angsten, denkbeelden, wanen, liefde, hoop en haat. De ziel is wat je tot individu maakt. Het is de kern van wie je bent. Nefesj in het Hebreeuws: je levensadem en je persoonlijkheid. Dat wat je uniek maakt. Uiteindelijk is dat wat ons mens maakt, belangrijker dan dat wat ons (fysiek) in leven houdt. Uiteindelijk gaat het niet om de getallen en statistieken van het RIVM. Het echte leven draait om wat ons drijft en op de been houdt. Wat je inspireert en liefde geeft. Govert Buijs heeft daar mooie dingen over gezegd. Niemand leeft in de empirische wereld. De echte mensenwereld speelt zich niet af in die modelmatige werkelijkheid. Hoe populair de boeken van Dick Schwaab ook zijn (Wij zijn ons brein) of hoeveel mensen er bij De Wereld draait door ook aan de lippen hangen van Eric Scherder. Wat in ons brein gebeurt is primair geestelijk. Die stofjes worden aangemaakt door een geestelijke proces – niet anders om! Niemand erváárt die stofjes. Dat je het kunt beschrijven is fantastisch en brengt de wetenschap verder, maar de ervaring is de echte mensenwereld. Spiritualiteit van de ziel Misschien ligt hier de sleutel voor ons om het uit te houden in de anderhalvemetersamenleving, waar we nog wat even aan vast lijken te zitten. Niet de nadruk leggen op de kille cijfers en de afvlakkende grafieken, maar zoeken naar de dragende grond onder ons bestaan. Menselijk contact. Communicatie waarin iets van de ziel mee trilt. Echt contact. Kwaliteit van leven. De spiritualiteit van de ziel zal in de uitdagingen die voor ons liggen ook zijn woordje mee moeten spreken. Als ze de kans krijgt. Dat redt levens. | ||
terug | ||